Wist je dat de witte stippen op de vliegenzwam (Yes ze zijn er weer, zie mij blij zijn ) restanten zijn van het vlies waarin hij opgesloten zat voordat hij uit de grond kwam? Het vlies breekt en groeit niet mee. Deze restanten spoelen bij regenachtig weer van de hoed af. Het vlies gaat dus zinvol kapot.

Zo werkt het ook met jouw oude beschermingsmechanismen. Het heeft je destijds geholpen, beschermd. Maar op een gegeven moment groei je daar uit. Het past je niet meer. Het gaat je in de weg zitten.

Je kent het wel van jezelf. Sta jij altijd klaar voor anderen? Of moet je altijd hard werken van jezelf? Maak je jezelf kleiner dan nodig? Cijfer jij jezelf weg? Ga je maar door ondanks dat je lichaam je terugroept? Houd je je mond omdat je denkt dat jouw mening er niet toe doet? Doe je bozer dan je eigenlijk zou willen?

Mijn mechanisme was me constant aanpassen aan mijn omgeving, veel piekeren en onzeker voelen, vanuit de belemmerende overtuiging dat ik nooit goed genoeg was. De natuur heeft mij enorm geholpen om dit patroon te doorbreken. En soms steekt het weer eventjes de kop op en kan ik altijd in de natuur terug komen bij mijn zelfvertrouwen en rust.

Wat is jouw mechanisme? Je mag het vrij geven, van je af laten ‘spoelen’, zoals de ‘stippen’ van de vliegenzwam. Is dat makkelijk? Nee, maar wel makkelijkER in en met hulp van de natuur. Ik ondersteun je daar graag bij.