Al weken voelde ik een onverklaarbare onrust in mijn lijf. 
Vermoeidheid met vlagen.
Ik heb allerlei mooie bijeenkomsten gehad. 
Estatic dance. Intuitief contact met bomen. Online Intentiecirkel. Lichttaal cirkel. 
Mijn hart gaat van al deze dingen zo wagenwijd openstaan. 
En dat is fijn, zalig, licht.
Maar het was dit keer ook pijnlijk.

Want als ik dan mijn dagelijkse dingen doe, met mijn hart zo wijd open als een gapend gat.
Dan komen dingen kei hard binnen.
Wanneer iemand lelijk in de supermarkt tegen de caissière doet. 
Wanneer een vriendin niet naar me luistert maar alleen maar vertelt. 
Wanneer iemand slordig met de natuur omgaat.
Het doet zo’n pijn, het komt zo binnen. En wat mijn mechanisme dan is, is de schuld bij mezelf zoeken. Of in ieder geval heel hard nadenken over hoe ik dit anders kan aanpakken. Analyseren. Of van alles van iemand of iets vinden. En daar dan weer buikpijn van krijgen.
‘Ik moet ook gewoon ergens anders boodschappen doen.’
‘Of mijn mond houden.’
‘Ik moet misschien wat minder energie in de ander steken.’
‘Nou geef je weer zoveel van jezelf weg, doe dat nou toch niet!’
‘Hij is altijd al zo geweest, wanneer heb ik dat nog eens zo ervaren?’
‘Waarom doen mensen zoiets? Het is toch een kleine moeite om dat op te ruimen!’
En zo blijft mijn hoofd maar zoeken naar antwoorden.
Verhalen vertellen. 
Maar het zijn allemaal afleidingen.
Het is vluchten van wat er eigenlijk in mij gevoeld wil worden.
Ondanks dat ik het zo goed weet. En het zo vaak aan anderen leer.
En ik denk dat ik me er zo bewust van ben. Sluipt het er onbewust toch in.
Dat besef kwam ineens weer binnen vorige week.
Wanneer ik me onrustig voel, is er iets in mij wat aandacht vraagt.
Als ik met aandacht kijk. In alle rust de tijd neem om te voelen. En mijn interne radio, ‘Trees’ genaamd’, niet de leiding laat nemen maar rustig op de achterbank zet. En zelf aan het stuur ga zitten. Dan voel ik weer echt. Dan ontdek ik dat de kleine Marieke even aandacht nodig heeft.

Het kind in mij. Die voelt zich op zo’n moment niet gezien. Niet gehoord. Niet begrepen. Angstig. 
En wanneer ik met volle aandacht voel, haar gerust stel, haar vertel dat ze veilig is bij mij. Dat ik haar zie en hoor. Dat het ok is om me even niet zo fijn te voelen. Alle emoties echt doorvoelen. Dan komt er ontspanning. En als vanzelf komt er dan weer ruimte, om gewoon rustig te zijn met alles wat er is. En wanneer ik daar in ontspan, dan zie ik ineens weer alles veel luchtiger en positiever. Omdat ik ruimte heb gegeven aan dat wat ik onbewust aan het wegduwen was. 

Deze foto van mezelf staat op mijn nachtkastje. 
Om mezelf eraan te herinneren met regelmaat af te stemmen op mijn kleine Marieke, mijn innerlijke kind, even te checken wat ze nodig heeft. In plaats van in alle verhalen van ‘Trees’ mee te gaan. 

Tijdens de workshop ‘Herstellen met de kracht van de natuur’ die op 10 juni voorlopig voor het laatst plaatsvindt, neem je uitgebreid te tijd om aandachtig stil te staan bij dat wat je in je lijf voelt en dat wat je buiten jezelf waarneemt in de natuur. Waarnemen zonder oordeel. En verbinden we ons met de kracht van de natuur. Het brengt rust in je lijf. En vernieuwde energie.