Ik had het gisteren. Ik was de dag fijn en fris gestart, eerst hardgelopen en gezellig ontbeten met elkaar. Maar vrij snel daarna zakte mijn energie tot ver onder het zeeniveau. Op hetzelfde moment hadden mijn zoons ook geen zin in het opstarten van de thuis-school.

In eerst instantie schoot ik in allerlei gedachtenkronkels:
‘Komt het door die verwachtte avondklok?’
‘Wat vind ik daar eigenlijk van?’
‘Er schieten allerlei meningen door mijn hoofd….’
‘Zijn m’n jongens het echt beu of zouden ze beïnvloed worden door mijn vermoeidheid?’
‘Waarom voelde ik me tot op heden relatief zo goed en nu niet meer?’
‘Is het een momentopname of is het een opstapeling van de afgelopen vreemde tijd met constante veranderingen rondom Corona?’
Etc. etc…..

Ik werd er alleen maar vermoeider van. Verdrietig zelfs. En dan komt er weer zo’n gedachte; ‘Ik moet wel sterk blijven, als ik de moed al opgeef, wat voor voorbeeld ben ik dan voor mijn kinderen..’ En zo cirkelden er weer allerlei gedachten rond. Niet echt helpend. Maar we moeten door, schoolbegeleiding en werk…..

Gedurende de rest van de ochtend voel ik constant zo’n geïrriteerdheid op de achtergrond: Ik wil op mijn man mopperen over iets wat hij doet, ik dreig gefrustreerd te reageren op mijn kinderen wanneer ze niet geconcentreerd aan hun schoolwerk werken. Ik voel de energie in mijn lijf steeds stijgen. Maar ik houd me in. Er ploppen allemaal oordelen in mijn hoofd over de huidige situatie, over mijn zorgen over anderen, over…… En dan besef ik me ineens dat ik mijn ongemak van binnen aan het projecteren ben op de buitenwereld. Dat ik wegvlucht voor wat ik voel van binnen. Dat ik mijn eigen pijn negeer.

Vaak hebben we geen oog voor onze pijn, onze emoties van binnen. In plaats daarvan projecteren we het op de buitenwereld. We vinden constant van iets of iemand wel wat. En we vinden onze mening de waarheid. Terwijl iedere mening gewoon energie is, het is een frequentie. Zie het als een radiozender. De ene persoon luistert naar Radio538, de ander naar Kink FM.

Zie maar eens de uiteenlopende frequenties (meningen, gedachten) die je allemaal in of om je heen hoort:

• Van ‘Waarom wordt de avondklok niet sneller ingevoerd, het is nodig’ tot ‘We worden als gevangenen opgesloten’.
• Van ‘Wie zich niet houdt aan de maatregelen is asociaal’ tot ‘De maatregelen zijn disproportioneel’
• Van ‘Heel logisch dat ze de scholen hebben gesloten’ tot ‘Dit is toch absurd, kinderen hebben recht op fysiek onderwijs’
• Van ‘Ik ben zo ontzettend corona-moe’ tot ‘Ik vind het eigenlijk wel lekker dat ik zoveel rust heb nu ik nergens heen kan’.

Het zijn allemaal frequenties, alle gedachten zijn energie. Al jouw gedachten en emoties zijn energieën die in je lijf bewegen. En negatieve gedachten en emoties (dus negatieve energie) kunnen letterlijk alle energie uit je lijf wegzuigen. Dat is wat er gebeurde met mij gisteren ochtend.

Toen ik dat weer besefte, besloot ik om even rustig te gaan zitten. Te voelen. Echt te voelen. Om niet meer mijn ongemak op de buitenwereld te projecteren maar om naar binnen te keren. Mijn ongemak echt te voelen. Mijn emoties de ruimte te geven. Ik laat alle ongemak, alle boosheid toe, het gevoel van onmacht. Er borrelt verdriet omhoog. Ook dat geef ik de ruimte….. Ik blijf erbij, ik blijf voelen, zonder te oordelen….. en niet veel later wordt het intern rustiger in mijn lijf. (Zie oefening ‘De sleutel tot rust in je hoofd: voelen’ voor uitleg van deze oefening, die een essentiële rol speelt wanneer ik mensen coach)

Na het mediteren voel ik me niet zozeer vrolijker maar wel rustiger. Er is iets meer ruimte in mezelf gekomen. Ik voel langzaam weer wat meer acceptatie. Het is ok om me soms zo te voelen. Ik heb emoties, prima. Maar het is niet ok om mijn zelf gecreëerde negatieve energie (mijn gedachten en emoties) op iets of iemand anders te projecteren. Het helpt me ook niet. Het lijkt op te luchten maar dat doet het niet. Het voedt de negatieve energie in mijzelf alleen maar sterker. Het zijn MIJN gedachten en emoties dus het is ook MIJN verantwoordelijkheid om ermee te dealen. Door te voelen, that’s all. Emoties vragen alleen maar om gevoeld te worden. En als je ze echt de ruimte geeft zonder er over te oordelen, dan worden de emoties altijd rustiger en zachter.

Wanneer ik niet de tijd voor mezelf had genomen was mijn ongenoegen waarschijnlijk groter en groter geworden en had ik me de hele dag vervelend gevoeld en was ik aan het einde van de dag uitgeput. Daar hadden mijn man en kinderen waarschijnlijk ook last van gehad. Door even die tien minuten tijd voor mezelf te nemen, voor mijn binnenwereld te zorgen, heb ik uit die negatieve onbewuste toestand kunnen stappen.

Mijn jongste zoon danste inmiddels luid zingend door de kamer ‘Cause I’m happieeee’…….En dan besluit ik om die middag lekker met de jongens te wandelen en cupcakes te bakken en voel ik me stukken beter.